Η εποχή της παράνοιας

Υπήρχε μία εποχή, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 και τις αρχές του 90 που στη μικρή μας πόλη υπήρχε ακόμα ελεύθερο το αγγλικό μουσικό κανάλι ΜΤV. Εκείνη την εποχή μετέδιδε δέκα φορές τη μέρα βιντεοκλίπ των Queen και των Depeche Mode και τον εμπορικό αλλά πάντα ποιοτικό Bryan Adams τον είχε σαν ευαγγέλιο. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε τον άξιο ελληνικό του κλώνο MAD και παρακολουθούμε τον ταυτόχρονο εκπεσμό της μουσικής. Νέοι παρουσιαστές με όμορφο συνήθως παρουσιαστικό και με μοναδικό προσόν να μιλάνε με ριπές άνω των 30 λέξεων το δευτερόλεπτο αλλά ταυτόχρονα το λεξιλόγιο τους να περιορίζεται στις 99 λέξεις ώστε να μην μπερδέψουν το εφηβικό τους κοινό. Αντίστοιχα στο ραδιόφωνο σήμερα το προσόν είναι να λές δέκα κλισέ το λεπτό, να μισείς τη βροχή, τη συννεφιά και το κρύο ενώ ταυτόχρονα υμνείς τον ήλιο σαν θεό 365 μέρες το χρόνο, ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο. Η παραμικρή συννεφιά προκαλεί εκδήλωση βαριάς μορφής κατάθλιψη και μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε αυτοκτονικές τάσεις. Σε μία χώρα που έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ηλιοφάνειας στη Ευρώπη, μαζί ίσως με την Μάλτα.

Στην επαρχία δε έχει κανείς το προνόμιο να απολαμβάνει το εξαίσιο ελληνικό ραδιόφωνο. Το τιμημένο αυτό είδος εκπέμπει μόνο κυνοφιλή άσματα ή τροπάρια της εκκλησίας. Πραγματικά προκαλεί παράνοια το ρεπερτόριο του και μία βόλτα στο εθνικό οδικό δίκτυο πείθει, ενώ αν κινηθεί κανείς στον επαρχιακό δρόμο μπορεί και να οδηγηθεί σε ατύχημα έχοντας συνέχεια το δεξί χέρι απασχολημένο στην αναζήτηση υποφερτού σταθμού. Αυτό όμως που πραγματικά ενοχλεί είναι η μονότονη επανάληψη των ίδιων τραγουδιάριδων, ασχέτως χρωματισμού του δέρματος τους (από σολάριουμ ή από φυσικού), που πουλάνε μαγκιά με τα πράσινα χαρτάκια, αναφέρονται στις γυναίκες που τις έχουν μεταχειριστεί χειρότερα και από το ξυπνητήρι τους μετά από ξενύχτι και στο πόσες σφαίρες έχουν φάει αλλά έχουν ζήσει για να μας το διηγηθούν.

Όλα αυτά σε μία χώρα και δη σε μία πόλη με πολιτιστικό υπόβαθρο που κινείται ανάμεσα σε γαλαξιακούς αστερισμούς (βλ. τα ονόματα των λαϊκών μαγαζιών) και που ξυπνάει με Πέγκυ Ζήνα και κοιμάται με «Λαίδη Άντζελα», προκαλούν ένα επικίνδυνο για τα αυτιά και τη σκέψη μίγμα ακουσμάτων και συμπεριφοράς. Φαίνεται ότι οι σύγχρονοι «καλλιτέχνες» ζήλεψαν το βούρκο από τον οποίο μερικοί έκαναν τα πρώτα τους βήματα στη μουσική (γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή) αλλά το έκαναν με τόση θέρμη που ξέχασαν να βγουν από αυτόν. Αποτέλεσμα είναι η μουσική σήμερα να έχει ευτελιστεί τόσο πολύ που να ακούγεται από τα κινητά που κρατάνε παιδιά στο δρόμο απολαμβάνοντας το νέο άσμα του εκάστοτε τροβαδούρου – λαικού παιδιού, κατόχου τζιπ με ιπποδύναμη που μεγαλώνει τον ανδρισμό τους και ρίχνει τις γυναίκες σαν τις μύγες σε λάμπα κρεοπωλείου. Από την άλλη αν δεν είσαι στα play list, απλά δεν υπάρχεις.

Φαίνεται σε όλα αυτά ένα φως στο τούνελ; Φύσει αισιόδοξος άνθρωπος θα έλεγα πως το «ιντερνετικό» ραδιόφωνο αποτελεί πλέον μία διέξοδο διαφυγής για το γούστο και τη μουσική μας υγεία. Υπάρχουν πολλές επιλογές «εκεί έξω» και πραγματικά ελπίζω και η πόλη μας να ξυπνήσει από το λήθαργο της και να οδηγήσει τις εξελίξεις σε αυτό τον τομέα.

Ένα ραδιόφωνο που προβλήθηκε σε εφημερίδες (για τηλεόραση ούτε για αστείο) είναι το www.moodyradio.gr για τους λάτρεις της μαύρης μουσικής, Τζαζ και Μπλουζ. Μία πολύ καλή ελληνική προσπάθεια εν μέσω πολλών άλλων αξιόλογων ξένων.

Καλό σερφάρισμα!